As-salomu alaykum

As-salomu alaykum klinkt het aan de grens, moeilijke grensovergang volgens alle berichten op het internet. Moeilijk in de zin van heel veel controle op boeken, porno, slaapmiddelen narcotica, iPhone nazoeken, computerinhoud bekijken etc. etc. Wij zijn dus mentaal voorbereid op het ergste, en zijn nou niet de vakantie ervaringen waar je naar uitkijkt.

Maar ja er zit niks anders op en indien mogelijk moeten we de humor er maar van inzien. Voor de poort van de grens stond al een flinke rij met Oezbeekse auto’s overladen met handel. Nieuwsgierige medebestuurders kwamen al snel een kijkje en het liefst een praatje maken, maar met ons gebrek aan Russische en hun weinige Engels ben je al gauw uitgepraat.

Er reed ons ineens een 4x4 voorbij, vlot naar de poort en hups, ook even vlot erdoor. Zal wel een hoge Piet zijn dacht ik nog, maar even later was er een Oezbeekse dame die met een hoop gebarentaal beduidde dat wij ook maar naar de poort moesten rijden, dus flink voorkruipen. Laten we maar doen, als het niet Ok is dan zullen we dat wel merken, wij dus langs de rij naar voren en inderdaad een paar minuten later ging die open en konden we van start met de grensprocedure. Onze voorgaande auto hadden we nu ook in beeld, kenteken uit de USA en grote rally stickers. De heren stonden voor ons bij het inklaar loket en hadden prima zin, een Libanese en een Mexicaanse Amerikaan die aan deze “reis” rally deelnamen. De mannen hadden de dikke Lexus laten overvaren en waren vanaf Zeebrugge onderweg. 

Een gezellig, vrolijk, goedgehumeurd stel en we hadden onmiddellijk veel plezier samen, zo veel plezier dat we tot rustigheid gemaand werden. Laten we maar gauw kalm aan doen dacht ik nog, anders komen we er helemaal nooit door. Toch verliep alles heel anders als we hadden gedacht, gezellige belangstellende beambten die ook nog een woordje Engels spraken, behulpzaam, wel vragen over ons doel en wat we bij ons hadden, maar alleen dat. Op mijn vraag of ze niet wilden kijken, nee hoor jullie zijn toeristen we geloven jullie! …..nou ja. Dat we toeristen waren, was natuurlijk een briljante, bijdehante constatering maar na de nodige stempels en formulieren zwaaide de grens open en hups Oezbekistaanse grond onder de banden.

De enige weg die er was, als je daarover kunt spreken met alle kuilen, gaten en zand voerde ons door een eindeloos plat en saai woestijnlandschap naar de eerste stop Jasliq. Daar moesten we onze eerste registratie doen, want ook dit land heeft nog steeds dit oud Russische gebruik. Er was een soort van Hotel in Jasliq, die stond gewoon langs de weg zonder naam erop, maar het was het enige gebouw wat er stond, dus dat kon niet missen. Op internet had ik gevonden dat de charme van deze plaats bestond uit een enorme gevangenis. Dat snap ik nu wel, ook als je ontsnapt is er hier niets, maar dan ook niets om je te verbergen, handig!

We gingen naar binnen om daar dan de nacht door te brengen, de luxe spatte je tegemoet.   Een aardige mevrouw checkte ons in en verzekerde dat ze ons zou registreren en ja we konden ook blijven slapen. Aangezien ik niets van hotelachtigs zag was ik benieuwd. Ik keek om me heen en zag in een grote ruimte een soort van hele grote bedden staan, wel een stuk of acht bij elkaar. Zou dit het Hotel zijn, dacht ik nog, een slaapzaal? Misschien dan maar beter op Thorretje liggen, maar aan de andere kant moet een slaapzaal ook wel kunnen voor een nachtje, niet zeuren en niet zo verwend doen.

HOTEL THERE!, een nieuwe mevrouw met sleutel maakte de deur voor ons open en onze kamer had maar liefst 9 bedjes en een douche en toilet, nou wat wil je nog meer.Die ruimte met “bedden” blijkt een soort van eetzaal te zijn, later in Oezbekistan zagen we deze constructies echt overal, van het terras tot de veranda en ook overal binnen.

De Oessies zitten daar gezellig met zijn allen op en eten of drinken thee en als je niet meer wilt zitten, dan ga je gewoon liggen en doet even een dutje, hoe gemakkelijk kan het zijn…..

Onze toeristische snelweg is inmiddels begonnen, tot nu toe waren we nog geen medereizigers tegengekomen, maar de eerste dienden zich dezelfde avond al aan. Wij hadden net het nationale gerecht van hier verorberd met de aantrekkelijke naam PLOV ( rijst met ui en wortel, en wat er dan gaat plovven weet ik niet) of er kwamen 2 fietsers binnen.

Een goedlachse Engelse jongen op weg naar Australië, samen met een Spanjaard die naar Mongolië ging fietsen. Weer even later de leiding van de Rally die zelf panne hadden gehad en maar even wat gingen eten. Een bitse zuinige onaardige Oostenrijkse, samen met een goedlachse leuke perfect Engels sprekende Rus, die baalde dat hij niet lekker een biertje met ons kon drinken. Tot in de late uurtjes werd er gekletst en pas om tien uur gingen we naar bed.    

De volgende bestemming was de opgedroogde Aral-zee, en ook wij wilden mee doen aan het ramp toerisme. Foto’s van verroeste schepen in de woestijn spelen tot de verbeelding en een bijna verlaten havenplaats Moynac evenzo. Maar de route ernaar toe wilden wij wat anders. Er liep een track naar Moynac over de bodem van de Aral-zee en dat leek ons een mooie aanrijroute. Komt nog bij dat diesel hier in dit gedeelte van Oezbekistan niet te koop is, dus wilden we slim met onze route omgaan. In de Thor hadden we wel 12 met diesel gevulde waterflessen van 5 liter opgeslagen en nog een canister van 20L op het dak. Het moest makkelijk kunnen samen met de 160 in onze 2 tanks.

Volgens de kaart en volgens de GPS kon het, maar vertrouw alleen wat je zelf ziet en na een dikke honderd km onderweg te zijn over een heel slechte track (tank er overheen geweest?) zagen we ineens water en honderden pelikanen. Prachtig dat wel, maar ik zag ze na het opvliegen een eind voor ons op de weg landen, dat leek mij niet helemaal logisch.    

Helaas klopte het, de weg hield op, om over een redelijk stromende watercrossing met steile hoge kanten weer verder te gaan.

Wat doen we, hoe modderig, hoe diep, geen mogelijkheid tot lieren, is het slim om dit te gaan doen? We besloten de weg maar terug te rijden en de schepen in verband met de brandstof daar te laten waar we waren. Geen ramptoerisme voor ons maar hopelijk wel mooie foto’s van de enorme hoeveelheden Pelikanen.

De komende dagen genoten we nog van wat fraaier woestijnlandschap, kookten ons potje op de CooX en goten onze dieselvoorraad snel in de tank, dan gaf dat ook weer wat ruimte. Ons volgende verhaal gaat over de Zijderoute steden waar we in dit enorm grote land langzaam naar toe rijden.