Weer twee teleurgestelde politiemannen

Snelle grensovergang naar Kazahkstan, maar 1 ½ uur en vriendelijke beambten die overigens wel bij de laatste slagboom nog even vroegen of we misschien wat geld hadden voor een arme soldaat. We vroegen nog waarom maar een diep stilzwijgen was het antwoord. In een container bij de grens regelden we de verplichte WA-verzekering, wisselden wat geld en we waren weer on the road.

  De eerste kamelen en dromedarissen kondigden zich aan, en in de eerste grote plaats die we bereikten ook de eerste Kazachse politie mannen. Ze stonden lekker een beetje het verkeer te regelen of iets dergelijks en ja hoor, ineens kregen ze ons in beeld!
Puntig geel gehandschoend vingertje, een heel vinnig fluitje en overduidelijke gebaren waar we moesten gaan staan. In dit geval midden op de kruising. Wat zouden ze willen?

Naar de verhalen te oordelen die de ronde doen op het internet zijn ze dol op verkeersovertredingen en nog meer op het uitschrijven van torenhoge boetes, maar wij reden werkelijk voorbeeldig. De man stak zijn hoofd voorzien van een pet zo groot als een bowlingbal bij Hein door het raam en nam ons interieur op. Wat hij vroeg verstonden we niet, maar hij kon het wel herhalen en nog een keer en weer wat harder, maar met de beste wil van de wereld hadden we geen flauw idee wat ie wilde. Geef hem maar de autopapieren suggereerde ik, das meestal de bedoeling in Nederland. Hier niet, amper een seconde aandacht voor ons prachtig, indrukwekkend zelf geknutselde mapje met zeer interessante kopieerde inhoud meer niet en we kregen het weer terug.
Weer dezelfde vraag, dat hoorde ik wel. Nog steeds begrepen we er niks van. Toen moest Hein uit de auto komen, om vervolgens als Jan met de korte achternaam bij de agenten te blijven staan. Zij reikten niet veel hoger dan de schouders van Hein.
Agent nummer 2 ging zich weer even met het verkeer bemoeien en wij……bemoeiden ons met onszelf. Het duurde een tijdje en er gebeurde een wonder. Ik schat 7000 km van huis in een rare Kazachse olieplaats Atyrau vroeg een voorbijganger:
"Hebben jullie problemen?"

Een Nederlander die al 40 jaar daar woonde, heel handig zag ons worstelen.
De vraag van de agenten bleek uiteindelijk: Slapen jullie vannacht in deze plaats?
Ons antwoord, Nee. Hein gaf ze een hand en stapte weer achter het stuur, de Nederlander verzekerde mij dat ze behoorlijk chagrijnig waren omdat ze aan ons geen geld konden verdienen, ook hij beaamde dat dat kennelijk een hobby is van deze mannen.
Verder maar weer en inderdaad in het eerste uur in Kazachstan zagen we meer politie als al de andere tijd onderweg. We merkten dat bij iedere plaats die je inrijdt vlak na het plaatsnaambordje meestal een politieauto klaarstaat en in ons geval in de volgende plaats die we inreden werden we heel opzichtig de hele route door de plaats gevolgd, weer geslaagd, geen foutjes gemaakt, weer twee teleurgestelde politiemannen.

Toen hadden we de ‘drukte’ wel een beetje gehad. Stil op de weg, doodstil, het enige gezelschap bevond zich op de struikachtige vlaktes in de vorm van Kamelen, Dromedarissen en heel veel paarden en jaknikkers op de vele actieve olievelden.

                                      

De leegte de stilte die je merkt doet heel onwerkelijk aan. Wat de weg betreft doet het denken aan de autoloze zondag met heel af en toe een tegemoetkomende vrachtauto, verder niks. Geen huis of dorp te zien, soms denk je wat te spotten, maar dat blijken kerkhoven te zijn, die meestal vele keren groter zijn als de dorpen die je tegenkomt. Een bijzonderheid voor hier. Taj Mahallen en allerlei tombes geven de contouren van een Perzische stad en je verwacht zo een vliegend tapijt, maar dichterbij gekomen zie je dat deze “steden“ niet erg levendig zijn.   

De leegtes waar je elk moment denkt iets buitenaards tegen te komen, wisselen zich af met prachtige geërodeerde krijtgesteentes. Canyons en plateaus in alle vormen en daar kun je dan gewoon via een track inrijden en dus overnachten, heel apart.

Na al het bizarre gesteente hadden we wel zin gekregen de Kaspische zee op te zoeken. We hebben daar heerlijk 2 dagen op een prachtig strand gestaan. Zwemmen in de Kaspische zee, dat klinkt toch wel heel exotisch, het was wel behoorlijk fris. Het enige bezoek dat we kregen waren een paar vissers en zwarte en groene slangen die zo’n heerlijk opgewarmd strandje ook wel wat vonden.

Inmiddels werd het tijd om richting Oezbekistan te gaan, veel verharde weg kom je hier niet meer tegen en wordt het tijd voor Zand, heel veel zijdezacht zand, ook heel brutaal zand want er is werkelijk niets meer in de auto en in onze tassen wat geen opwindend beige kleur heeft. Voddebalen zijn we, we ruiken zelfs naar zand.