In de Ban van ............

Omdat we lange tijd geen internet verbinding hadden, volgt hier al weer het volgende verhaal, Kirgizië.

Er was eens een land heel ver van Nederland waar de mensen in de zomer hun intrek namen in Paddenstoelachtige woningen. Ze leefden er lang en gelukkig met hun prachtige paarden, wollige yaks en schapen maar ook al het andere vee maakten deze mensen gelukkig. Je zag het aan hun gezichten. Kirgizië is de naam van dit land en als je er rondrijdt, waan je je midden in een sprookje.
Alles is groen, honderden verschillende bloemen in de bermen en in de Alpenweiden, als dit hier ook zo heet.

De enorme weidsheid van het gebergte wat ervoor zorgt dat je je niet opgesloten voelt en de prachtige hoog gelegen bergmeren (wel steenkoud).

Fantastisch, dit alles ook nog met serieus off-road rijden als je een tikkie buiten de gebaande paden gaat, maken het helemaal af.

Bijzondere ontmoetingen met mensen waarvan je de taal niet spreekt, maar alles zorgt er wel voor dat ik ineens op 3200 meter hoogte op een paardje zat. Geen idee hoe zo’n beest werkt maar gelukkig is alles goed afgelopen. Dat lag meer aan het paard
dan aan mij. 

Kirgizië is fantastisch, zou niet weten hoe je hierover moet schrijven zonder te vervallen in algemeenheden.  Kijk maar lekker naar de foto’s.

Thor was tussendoor wel weer even aan een opknapbeurt toe, onze nog maar 2 jaar oude Koni Heavy Track Raid schokdempers aan de voorzijde waren totaal naar de …..sterren….!

En dat betekende dat ik ongeveer reisziek in de auto zat vanwege de deining. Gelukkig zijn er overal goede garages, zo ook nu. Thor is straks helemaal onoverwinbaar, onze laatste garagestop kwam hij uit met 2 nieuwe voorschokbrekers, 5 cm verhoging aan de achterkant (Ze vonden hem te laag, dus nu heeft ie langere benen) en de stuurinrichting is helemaal van nieuwe rubbers voorzien en nieuwe olie etc… Zo wordt ie steeds beter en dat kan bijna niet, want ondanks het hoge gewicht sleurt ie ons steeds overal doorheen…, en worden wij steeds brutaler in het kiezen van de paadjes.

Een laatste minpuntje…… dat is toch wel de politie. Weer werden we van de weg gehaald. Blijkbaar was deze man doofstom, want in gebarentaal gaf hij een rechthoek aan. Wij aan het raden, een doos chocolaatjes?, nee mis, het waren toch de autopapieren, waar hij vervolgens geen aandacht aan gaf. Wel had ons voorportier met name het kaartenvak zijn volle aandacht. Daar stak een handig zaklantaarntje in wat hij kennelijk wilde hebben Nog steeds zonder iets te zeggen haalde hij het eruit. Neeeeuh, dat is van mij, zei Hein en trok het de man uit de handen en stopte het weer op de plek. Een 2e keer voltrok zich hetzelfde ritueel, afblijven!……ben ik niet duidelijk? riep Hein, dit is van mij en niet van jou, wederom trok hij het object uit de vingers van de inmiddels beduuste politie man. Alles OK?, vroeg Hein, dan gaan we weer, en aldus geschiedde.. met open mond staarde hij ons na, rare lui die politiemannen hier………..