6 Kalasjnikovs

Onze reis vervolgt zich lange tijd langs de Panji rivier die de grens vormt tussen Tadzjikistan en Afghanistan. Vandaar dat er regelmatig militaire controles zijn, maar dit is meestal een kwestie van paspoort gegevens noteren en dan weer door.
De lokalen betalen wat geld en rijden meteen door, maar wij hebben geen idee hoe dit opgevat wordt als je dit als buitenlander doet, dus wij zijn gewoon braaf.

De weg slingert zich tussen onwezenlijk hoge bergen door en is heel verschillend van kwaliteit. Zand, potholes, grint, wasbord, van alles komen we tegen en ook de beloofde fietsers die de Pamir Highway bedwingen kondigen zich langzaam aan.  

Tadzjikistan is een eldorado voor fietsers, weinig verkeer en ook de altijd maar vriendelijke en geverige bevolking. Een keer de weg vragen en je hebt al weer een uitnodiging voor de thee te pakken, het houdt maar niet op.
En dan natuurlijk het landschap, onaards, je hebt het gevoel op een andere planeet te zijn. Onderweg kwamen we in gesprek met een groepje van 3 fietsende Nederlanders en een Fransman en een van de jongens vertelde dat hij in de homestay, toen hij alleen fietste, zelfs door de vrouw des huizes gewassen was met behulp van een jerrycan water bij gebrek aan waterleiding en dus ook douche. Het was een aparte ervaring geweest. Maar het geeft wel aan hoe ongelofelijk vriendelijk deze bevolking is. Samen met een waanzinnige bergwereld is het genieten…. en niet alleen de bergen zijn fantastisch de daarbij behorende sterrenhemels zijn ook van een onaardse uitbundigheid. Om daar eens goed van te genieten hadden we Thor op een mooie strategische plek bij de rivier gestald. We wilden het er eens lekker van nemen en waren de hele middag al een beetje aan het trutten geweest rondom de auto.
Alles is zand en af en toe is een beetje stofvrij maken hoognodig. Lekker gekookt, want iets onderweg nuttigen is niet zo’n succes. De lokale restaurantjes hebben alleen TUK salade (tomaat, ui en komkommer) met een spies en een ijverige lokali heeft soms iets heel uitnodigends op zijn gevel staan zoals de onovertroffen Mc. Dolands.  

We hebben hem trouwens niet uitgeprobeerd en ook niet de spaghetti balinese……  De biertjes van Baltica zijn niet te versmaden bij de nog steeds heel hoge temperaturen. (40 graden op 2500 meter hoogte).

Soms komen we een leuke waterval tegen en dan is het heerlijk ‘douchen” en koelen we weer lekker af. 

Het wordt al vroeg donker, zo tegen 8 uur ‘s avonds en dan koelt het ook wat af. We zaten lekker te staren naar de hemel vol sterren en hadden geluk. De maan stond deze keer eens niet aan de wolkeloze hemel en de sterren hadden vrij spel. Stikdonker is het, er ligt een Afghaans dorp tegen over ons, maar daar is de elektriciteit nog niet voorhanden. Het enige wat je hoort is het blaffen van een hond, het balken van een ezel en kinderstemmen. Ver weg, maar met al die stilte om je heen toch duidelijk hoorbaar.
Zo zaten we daar zelf ook compleet in het donker om de hemel goed te bekijken. Na een tijdje vond ik het nodig om alvast wat voorbereidingen voor het slapen te gaan doen. En wel die dingen die je het liefst alleen doet…, ik liep een eindje weg en deed mijn ding. Wat raar was dat ik in de stilte wat electronische piepjes en geluidjes hoorde. Zal wel aan mij liggen dacht ik nog, ik liep weer terug naar Hein. Hoorde jij dat ook? Nee hoor, zullen we nog even kijken?

Wij weer in opperste vervoering naar de hemel kijken en opeens hoorde ik weer wat. Hoor jij dat ook Hein? Hein maakte licht en daar stonden dan 6 militairen met Kalasjnikovs klaar in een cirkel om ons heen en wij maar sterrenkijken en niks merken. Het was inderdaad een hele donkere stikdonkere nacht.

Het kwam erop neer dat we weg moesten, grensgebied en ja wat moet je dan. Inpakken en wegwezen. Binnen een kwartier hadden we onze Tony Boltini uitdragerij opgeruimd en waren we vertrek vaardig. De mannen zwaaiden ons nog even na en wij mochten in donker een nieuwe plek zoeken. Gelukkig lukte dat snel.

De dagen erna gebeurden er verder geen rare dingen, prachtige bergwereld, spannende weggetjes die ons naar dik 4500 meter hoogte brengen waar we nu al een aantal dagen zijn. En trouwens nog steeds warm, vandaag 4200 meter en nog steeds 22 graden. De zon blakert op onze armen en benen en wij veranderen van kleur. Vandaag een avontuurlijke track gereden in een Nationaal park met wat leuke watercrossings, ideale plekken om ook de was maar eens uit te spoelen. De wasmachine op ons dak, een survivalton, deed fantastisch werk.

Morgen hebben we weer een flinke pas voor de boeg en gaan we voor de verandering de Afghaanse grens verlaten en komen in Chinees grensgebied. Hier op de wegen zie je veel Chinese vrachtauto’s rijden. Complimenten trouwens voor alle chauffeurs hier, want behalve chauffeur zijn deze mensen ook nog automonteur. Banden wisselen, complete assen worden vervangen, hele motoren worden opgeknapt en al dies meer. Het lijkt wel of alles weer aan de praat te krijgen is………

      
feest op straat en de gehele regio ter ere van "Mubarak" die 60 jaar imam is.