Potholes, kapotte banden en verroeste auto's

19 augustus 2018 - Tsjeljabinsk, Rusland

Inmiddels hebben we ons eigenlijke doel van onze reis, de Pamir en Kirgizië achter ons gelaten. Kazachstan is een onderdeel van onze “thuisreis”. De plannen voor een paar dagen Moskou zijn geschrapt vanwege tijdgebrek en ook vanwege het feit dat we na zo’n drie maanden bivakkeren in de natuur eigenlijk geen zin hebben in een stadsgebeuren. Dus lekker bewaren voor een winterse stadstrip.

Kazachstan dus, net over de grens hebben we de Charyn Canyon bezocht, een soort van mini Grand Canyon, prachtig maar behoorlijk druk met vakantie vierende locals en daar zitten we niet zo op te wachten, wij er dus rap weer uit. Dan maar zelf een onbekender deel opgezocht. Daar hadden we meer geluk en waren we lekker alleen, via een heel schuin paadje (ook weer apart te denken dat je ieder moment kunt omkiepen, althans zo voelt het) waren we op de bodem van de Canyon aangekomen. Prachtige weg in de diepte waar we ons bij de rivier installeerden. 

IMG_2020      IMG_2023

Nadat we ons te goed deden aan een biertje kregen we gezelschap van een aardige gids die op stap was met 2 Hongaren. Hij sprak goed Engels en was helemaal weg van onze Thor, kennelijk had hij voor zichzelf ook zoiets in gedachten en maakte hij overal foto’s van. Na dit Canyon bezoek ging onze reis richting Alma-Ata, de voormalige hoofdstad omringd door hoge bergen met witte kappen.

Onze stabilisatiestang was voor de verandering veranderd in een soort van kunstwerk. Hoogstwaarschijnlijk is de kwaliteit van de onderdelen hier niet zo heel best en    Alma-Ata heeft natuurlijk een Toyota dealer en daar wilden een origineel aanschaffen. Verder wilden we nog Kirgizisch geld wisselen wat maar niet lukte bij de kleinere banken en we hoopten weer eens een keer op een "echte" supermarkt.

In de kleine plaatsen onderweg is het volgens onze begrippen echt een ramp.
Weinig te koop, soms zelfs echt lege vakken. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Groente koop je op de bazaar, maar de keuze is maar heel beperkt. Aardappels, wortels, kool, komkommertjes, tomaten, knoflook en als je geluk hebt een paar bietjes. Fruit is eigenlijk alleen abrikoos, meloen en appels.
Lekker eenvoudig dat wel, we eten nu al bijna sinds het begin van onze reis Griekse salade als lunch. Blikjes zwarte Spaanse olijven hebben ze overal en de Feta, daar zijn zo de lokale varianten op. Ik ben wel bang dat we bij thuiskomst voorlopig even niet aan de Feta gaan……

Goed, Alma-Ata dus en natuurlijk weer de Politie, we hadden natuurlijk weer wat te zoeken, de Toyota dealer en vlak daarvoor, werden we weer aangehouden.
Een hoop kabaal! De heren zaten in de auto en drukten op een soort misthoorn, maar dan harder en vervolgens werd je per megafoon luid toegesproken.
Auto aan de kant en horen wat er aan de hand is. Dit keer zouden we een rijrichting genegeerd hebben??? Geen idee!
Autopapieren en een hoop gescheld van een van de mannen die ervan baalde dat wij geen Russisch spraken. Papieren werden op de kofferbak van de politieauto gesmeten en de man begon steeds luider te schreeuwen, maar ook dat verstonden we niet.
Zijn collega ging bellen, een tolk en die vertelde ons dat we een boete kregen van 1000 dollar. Hein gaf aan dat dat belachelijk was voor zo’n overtreding en dat hij ook geen dollars had. Het moest betaald worden, anders kon de auto en het rijbewijs in beslag genomen worden. Hoeveel geld we dan wel hadden, 20.000 Tenge (50 dollar). Dat was ook wel OK!!!!!!, dus visten we dat uit onze knip en de politieman griste het geld uit de handen van Hein.

Ik baalde als een stekker, vraag even om een kwitantie, maar dat kon ook niet, daar deden ze niet aan. Corruptie soms? De 2 biljetjes verdwenen razendsnel onder de autostoel. Kenteken en Badge nummer opschrijven bedacht ik nog snel. Dat deden we opzichtig waarop we acuut weer gewenkt werden en aan de telefoon gesommeerd.
Als we het briefje met de opgeschreven nummers terug zouden geven, kregen wij het geld van de bekeuring weer terug en was verder alles ok. Het geld werd onderhands teruggegeven, niemand mocht het zien. Corruptie Corruptie.
Wat een gedoe, maar uiteindelijk waren we weer on the road en wat een draken die politie hier……

Na al het stedelijke gedoe waren we wel toe aan een beetje rust en lekker luieren, de koelkast weer vol met lekkere dingen besloten we aan een nabij gelegen meer wat te gaan relaxen. We vonden een mooie plek op het strand na een paar zanderige duinen te hebben overgestoken. Dat ging prima, zand lukt Thor dus ook. Op het strand waren we echter niet alleen, maar ja, de mensen hebben hier ook vakantie.

En vakantie hier is lijkt het, vooral je 4x4 uitlaten. Er stonden er dus heel wat, vooral grote familie van de Landcruiser. V6 is hier echt het minimum maar meestal V8. Hele families zie je hier recreëren. Niet alleen meer de mannen, maar hele gezinnen. OK dan maar, gedaan even met de rust en maar eens kijken wat er allemaal op een Kazach’s strandje te zien is. Stonden er aan onze rechterkant op enige afstand 4 Landcruisers van een familie inclusief waterscooter, aan de andere kant begon kennelijk een prive strandje. Aan het einde van de middag ging de toegangspoort van het strandhuis open en kwam er een quad het strand opgereden. Paar rondjes en dan weer naar binnen. Deze procedure herhaalde zich een aantal keren inclusief de poort open en dicht doen, een half uurtje wachten en dan weer naar buiten. Enfin, Quad was weg en opeens een fors gegrom, de aarde schudde en een hele dikke Toyota V8 (nieuw, wit en glanzend) trad aan met achter zich aan een …jawel.. waterscooter. Het hele gevaarte het water in en de complete familie, een stuk of 8 volwassenen en een paar kinderen gingen om beurten rondjes scheuren met de scooter. Het hele stel bleef zich vergapen, maar na een uurtje of zo,    was de lol er wel af. IMG_2030 Toyota kwam weer           op de proppen en alles werd weer opgehaald.           Het was weekend en het strand stond redelijk           vol met auto’s, waarvan een aantal de nacht             niet bleven. Ook weer heel vermakelijk te zien         hoe sommigen de duin weer niet halen, pfff wat       een gedoe.


We hadden het de volgende dag wel gehad en gingen de rust op zoeken, dat is toch een heel stuk prettiger.

Flinke afstanden zijn hier af te leggen, maar het lukt ons steeds prachtige plakken te vinden om de middag door de te brengen en te overnachten.
Dat gaat hier overigens heel gemakkelijk. Niemand stoort zich ergens aan, af en toe vraagt er iemand “A goe da”? Of hoe je het ook schrijft, maar we zijn erachter gekomen dat het zoiets betekent als waar kom je vandaan, dan praten we wat.
Soms lijkt het alsof we al wat Russisch kunnen.

De wegen in Kazachstan zijn ook wel een hele uitdaging, regelmatig mag je blij zijn dat je op de A3 bijvoorbeeld 20km/u kunt rijden en dat is dan soms nog bijna te hard. De stille getuigen daarvan zijn de enorme hoeveelheden oude banden die langs de weg liggen en dan is er ook de altijd betrouwbare ANWB nog die er hier zelfs voor zorgt dat er een auto voor je klaar staat. Dat dit niet altijd nodig is zie je aan de roestvorming van sommigen….

IMG_2043      IMG_2044

IMG_2048      IMG_2040

Inschatten hoe lang je ergens over gaat doen valt niet mee en er is nog een andere verrassing, het checkpoint, waar je soms niet door mag. Terug ploeteren dan maar. Onze route gaat langs de oostelijke kant van Kazachstan, we wilden graag een kijkje nemen in de regio waar tot 1990 een kleine 500 kernproeven werden genomen.
Bijna totale leegte “Polygon” wordt het gebied genoemd. We deden de dorpen Semey (vroeger Semipalatinsk genoemd) aan voor het monument ter herdenking van alle slachtoffers van de nucleaire testen, en daarna Kurchatov

IMG_2080      IMG_2081   

IMG_2078      IMG_2123

waar nog steeds nucleaire research plaats vindt en als klap op de vuurpijl het kompleet verlaten dorp Chagan waar een luchthaven was voor grote bommenwerpers. De landingsbanen vonden we terug alsmede een ingestorte verkeerstoren, hangars en een kapot dorp.

IMG_2085      IMG_2088 
IMG_2094      IMG_2097IMG_2099      IMG_2105

Of hier ooit mensen gewoond hebben in de restanten van wat flats en huizen waren? Geen idee, misschien brengt het internet antwoord hier op want er is bij het begin van het dorp een gedenkplaat met een website-adres erop.
Helemaal verlaten was het toch niet, opeens stonden er een vrouw en een man met een kind langs de verwoeste straat. Vriendelijke gezichten en maar wat gezwaaid, de leeftijd van hen was raadselachtig. Ze zagen eruit als zeventigers, maar het kind was nog zo jong. Het liefst had ik een praatje gemaakt, zo’n leeg dorp in deze streek met zo’n geschiedenis zorgt voor heel wat vragen.

Op naar Astana, gemengde gevoelens, weer zo’n politie stad …….?
We vonden een hostel waar we in de tuin konden kamperen en binnen van de faciliteiten gebruik konden maken. Ook nog eens een keer op 10 minuten lopen van de belangrijkste monumenten en torenflats, dus een prima plek. De stad wordt het Dubai van Centraal Azië genoemd, nu zijn wij nooit in Dubai geweest, maar genoeg supermoderne architectuur. Veel parken compleet met ontelbare fonteinen, kunst en wandelstraten, allemaal even ruim. Hele kalme relaxte atmosfeer tot onze verbazing en bijna geen politie te zien.

IMG_2147      IMG_2150IMG_2155      IMG_2164      IMG_2165

Was eigenlijk best leuk daar zo rond te lopen, het gaf mij het gevoel of ik in een maquette rondliep. De mensen op de trappen met kinderwagens etc. Overal ruimte, net niet echt. Krankzinnig dat er miljarden besteed worden om een nieuwe hoofdstad te bouwen terwijl het overgrote deel van Kazachstan het veel beter zou kunnen gebruiken.

Wat wel echt was, voor het eerst in onze vakantie lekker uit eten geweest. Een italiaan, met heerlijke Italiaanse wijnen en een ontzettend aardige eigenaar die sinds 3 jaar hier een restaurant heeft en daarvoor 15 jaar in Moskou. Zo kom je overal bijzondere leuke mensen tegen. Hij kon ons van alles over Kazachstan vertellen en deed dat ook met plezier. En later nog een keer heerlijk Georgisch gegeten. En als je dan weer terugloopt naar je hostel, merk je dat buiten de futuristische kern, er ineens geen straatverlichting meer is. Dat de mensen in oude huizen wonen, met groentetuintjes en schuurtjes alsof je weer op het platteland bent. En zo is Astana ook een beetje, vanuit het hart sta je in 10 kilometer weer in de stilte en de eeuwige wind van de steppe.

IMG_2039      IMG_2106IMG_2067      IMG_2068IMG_2107      IMG_2157IMG_2170      IMG_2172

7 Reacties

  1. Frans & Lilian:
    19 augustus 2018
    Wat een ervaring, als klap op de vuurpijl nog ff meegenomen... Tsjonge..
    Veel regimes maken de wereld kapot... Onlangs zelf meegemaakt in Nicaragua.
    Zo jammer. De bevolking is overal ter wereld vriendelijk.
    Maar jullie hebben je goed staande gehouden. Zonder "Russisch" toch voor jezelf
    opgekomen... Compliment!!!
    Nog goede laatste weken gewenst.
    Liefs van Frans & Lilian
  2. Ineke en Ben:
    19 augustus 2018
    Práchtig, spannend en razend interessant zijn jullie verhalen!
    Geniet van jullie laatste weken!liefs Ineke en Ben
  3. Erni en Bob:
    19 augustus 2018
    Hebben de indruk dat jullie niet echt koud of warm meer worden van politie-optreden :-)) Goeie truc om je geld terug te krijgen.
    Fraaie parkeerplek had je voor de Thor
    Hier is alles zoals gebruikelijk "geordend en niet opwindend"
    Goeie reis verder
  4. Antoinette van der Laak:
    19 augustus 2018
    fonetisch vragen ze "atkuda" en dat betekent inderdaad waar komt je vandaan. Het antwoord weet je hoop ik ook al: "gallandia"
  5. Karin:
    26 augustus 2018
    Heerlijk verhaal weer! Tja, de politie....... Zijn altijd weer goed voor een gek incident.
    Het gaat jullie straks thuis niet meevallen denk ik zomaar. Gauw weer wat plannen!
  6. Christine roeloffzen:
    31 oktober 2018
    Hallo Hein en Ilke, wat een avontuur hebben jullie beleefd, echt veel gezien en meegemaakt, incl .de corrupte politie, jaa schandalig die lui, maar ze doen alles voor geld. Jammer dat je niet kon praten met de autochtone bevolking, maar wel goed dat je het er levend,hebt afgebracht en nog lang kunt nagenieten van alle belevenissen
  7. Ilke Morssinkhof:
    5 november 2018
    Hallo Christine, dank je wel voor je reactie. De reis was prachtig enorm genoten van alles. En die politie, het hoort er nu eenmaal bij. Niets van aan trekken, het is gewoon hilarisch. En wat betreft het er levend van af brengen, koppensnellers hebben we niet ontmoet, alleen heel hartelijke gastvrije bevolking. En daar kunnen wij nog wel wat van leren... groet Hein en Ilke