Vliegend tapijt, vliegende Thor

Langzamerhand verlaten we de eenzaamheid van Karakalpagistan woestijn, na eerst nog de resten van heel oude burchten langs de Amur Darya rivier te hebben bekeken en er zelfs in hebben gekampeerd. Natuurlijk een beetje bizar om gewoon in Unesco werelderfgoed te kamperen, maar eerst stonden we op een heuveltop vlakbij.

De wind wakkerde echter zo ongelofelijk aan dat het staan daar niet meer prettig was. De resten van de burcht lagen er verlaten bij, maar wel met een prachtige beschutting tegen de wind die inmiddels het karakter van een flinke storm had. We parkeerden onze Thor dan ook maar binnen de kasteelmuren. En stonden lekker in de luwte.

Eenmaal in onze tent zagen we echter toen het donker was lichten verschijnen langs de vestingrand. Helemaal gerust voelde het nu ook weer niet, natuurlijk beetje rare plek om te kamperen en eigenlijk verwachtte ik een binnenstormende militaire macht of iets dergelijks. Dat bleef uit en bleef het bij fantaseren over wat er wel drieduizend jaar geleden hier allemaal kon zijn gebeurd.

De volgende morgen werden we aangesproken met Good Morning…… een stel Britse toeristen waren er al vroeg bij en verblikten of verbloosden niet. Geen idee wat ze ervan dachten zo’n stelletje kamperende Nederlanders maar, enfin, eindelijk reden we dan richting Xiva. De eerste van de 3 meest prachtig geconserveerde zijde-steden. En schitterend zijn ze allemaal, wat dat betreft hebben de Russen hier wel heel wat werk verzet, maar hoe jammer is het ook, dat met dat restauratie werk de ziel wel uit deze steden is verdwenen.

Het is één groot openluchtmuseum, heel mooi dat wel, maar er woont niemand meer en de oude handelsplaatsen met bijpassende reuring moet je er zelf maar bij denken. Evenals alle oorlogen beleggingen etc. die hier ooit hebben plaatsgevonden. Want daar waren ze in die tijd, ook niet karig mee.

Na een aantal dagen zijderoutesteden waren we wel weer toe aan een beetje avontuur. Dat geslaap in hotels is al lang ons ding niet meer en we hadden voor we in Tashkent de hoofdstad aan zouden komen onze zinnen gezet op de Kyrylkullum woestijn. Bijzondere landschappen en pas geopend voor toeristen als je geluk hebt, zou je daar op eigen gelegenheid kunnen rondkijken.

Thorretje had na een paar dagen weinig beweging er weer zin in, ronkend van plezier vervolgden we onze reis een beetje richting noorden. Onderweg weer weinig verkeer zoals we gewend zijn en ook de slechte wegen met flinke potholes en opgekruld asfalt kondigden zich weer aan. Op een slecht moment besloot Thor ineens te gaan vliegen, na een paar flinke hupsen in het wegdek was het zover, als het beroemde vliegende tapijt ging hij door de lucht om helaas …….. heel hard te landen. Een hoop geschuur en gekraak en bij het tot stilstaan komen stond hij ook niet meer recht. NIET GOED dacht ik nog, dit kan nooit alleen maar een lekke band zijn. Thor stond er lelijk bij, zijn rechter wiel geknakt en een grote winkelhaak scheur in de band. Tja, inmiddels was het 50 graden op de klok en doodstil op de weg. Wat nu?  

Een snelle inspectie van Hein leerde dat de steekas eruit was, een aantal bouten afgebroken waardoor de onderste veerarm er lam bij lag en een beschermingsmof gescheurd en dat leek het dan. Dus absoluut hulp nodig, dit konden we zelf niet oplossen. Maar wie zou je moeten bellen, áls je al service had, geen idee. Het beste konden we maar wachten of er eens iemand voorbij kwam. Inmiddels was de zon verdwenen en kwam er een donkere lucht aan. Zou het gaan regenen? Kan er ook nog wel bij. Het positieve is dat we alles verder wel bij ons hadden, van het bedje tot het eten, verhongeren of uitdrogen zouden we niet. Na ongeveer een half uurtje kwam er een mini-busje langs. Die hebben we staande gehouden en de GSM van de mannen had wel bereik. Alleen iedereen spreekt alleen Russische en 2 woorden Engels, hoe het gelukt is kunnen we niet navertellen maar na 1 ½ uur kwam er ineens een autoambulance uit het verre verleden aanrijden die ons in een dik uur tijd naar de autoservice in de nabij gelegen stad vervoerde. En met alle geluk konden we de zandstorm die opstak doorbrengen in de cabine van de vrachtwagen. Om 8 uur ‘s avonds kwamen we aan in Navoy en stonden er 6 monteurs te wachten die in dik 3 uur tijd de heleboel weer gerepareerd hebben, zij het met het nodige kunst en vliegwerk, maar we waren weer rijklaar.

Om dat te vieren togen we met het voltallige garagepersoneel naar een nabijgelegen Kafe om een biertje te drinken. Dat liep al gauw uit de hand. Dreunende disco, met bijbehorende lichteffecten en de nodige nevel, ontlokten sommige mannen de dansdrift. Dat doen ze hier als mannen met elkaar, maar ook de schone Arabische dames waren aanwezig. In allerijl bleek ook ineens de chauffeur van de autoambulance weer aanwezig en zorgden wij denk ik voor het jaarlijkse personeelsfeest. Er werd naast de drank van alles neergezet aan salades, brood, gegrilde kipkluifjes etc…  Hein en ik keken elkaar aan, op zijn Nederlands natuurlijk een beetje bang voor de rekening, maar of je het gelooft of niet, we waren met 10, iedereen denk ik 3 halve liters bier en al dat eten en de rekening net 20 euro….

Uzbekistan is niet zo’n erg duur land.

Na de nacht in de tent voor de garage te hebben doorgebracht vertrokken we de volgende ochtend al weer vroeg. De rubbers in de schokbrekers (bushringen) bleken ook niet meer zo erg best en we wilden de boel in Tasjkent graag nog even door een Toyota garage laten nakijken. Maar goed ook bleek later, want beide bushringen van de schokbrekers waren door al die hopsende kilometers er niet beter op geworden. Een aantal fundamentele dingen werden in Tasjkent weer opgelost en Thor heeft weer een goed onderstel. Een fijn idee als je nog een 15.000 km voor de boeg hebt.

Onze reis door Oezbekistan loopt langzamerhand ten einde en maken we ons op voor het serieuze hooggebergte. Eerst een stukje Kirgizië en dan Tadzjikistan in voor de beroemde Pamir Highway. We hebben er nog steeds veel zin in en met Thor weer piekfijn in orde geeft het een goed gevoel.