Je mag blij zijn dat je nog alle tien vingers hebt.

Op naar de miljoenen stad Kursk, onze eerste “verplichte bestemming“ in verband met de registratie die alleen via een hotelovernachting geregeld kan worden. Via Booking hadden we wat aardigs gevonden. Maar wat een rare ervaring is zo’n grote Russische stad.

Alleen maar gruwelijk lelijke flats op het oog onbewoond, rommelige zanderige ruimtes er om heen, grote straten en verder …… niets! Geen duidelijke winkels, geen terrasjes, weinig mensen op straat. Het komt voor mij heel raar over. Wel dichtgeplakte ramen met posters, dichte deuren van onduidelijke etablissementen en kleine kioskjes met even kleine loketjes…

Alles heeft hier loketjes, piepkleine loketjes bij de douane die na het doorschuiven van de paperassen meteen weer dichtgeklapt worden en je blij mag zijn dat je alle tien vingers nog over hebt. Zelfs het hotelletje onderweg waar we naar uitweken in verband met de niet aflatende regen had het. Loket bij het tanken, waar je ook nog een keer diep voor moet bukken en natuurlijk loketten op het station.

Maar dat is dan weer normaal, wat niet normaal was, was de enorme NIEUWE Russische kaart (2001) na het uitéénvallen van Sovjet-Unie, waar alle zelfstandige landen van nu nog gewoon als zijnde horend bij Rusland op stonden.

Zou de uitgever van de kaart het nieuws niet in de gaten hebben gehouden?

En dan het stempelen, formulieren, registreren stempelen, en niet 1, nee het liefst een hele trits… Dat zijn dan de eerste indrukken die je krijgt, de mensen zelf zijn veel vriendelijker dan in de Oekraïne, af en toe een lach op het gezicht, of plezier samen hebben omdat je absoluut niet snapt wat er gevraagd wordt, of niet eens de menu kaart kunt lezen.

Op onze doorreis ook Wolgograd aangedaan, het voormalige Stalingrad. Imposante stad met een flinke historie, maar nu in de ban van het WK Voetbal en je raadt het al. Het beste beentje wordt natuurlijk voor gezet. Als je van een centrum kunt spreken, dan werd dit nu helemaal opgeknapt. Alles geverfd, gestückt, nieuwe bestrating, railing langs de Wolga, nieuw gras in de parken, zelf hele nieuwe parken werden aangelegd zo te zien en vernieuwd en ga zo maar door, overal steigers en bedrijvigheid. Grappig om te zien, en ik herken er ook wel wat van, als ik weet dat er bezoek komt, poets ik ook nog een keer extra……

Na al het stedelijke was er weer een moment voor wat meer natuur, onderweg parkeerden we onze Thor voor een kop koffie vlakbij een Bobak marmotten kolonie.

We kenden de hele beestjes niet, maar het was een aandoenlijk gezicht, een grote burchtachtige heuvel met ontelbare gaten erin en uit bijna ieder gat stak een koppie of een heel beestje. Erg gewaardeerd werd onze belangstelling niet want steeds meer diertjes verdwenen tot kennelijk alleen de leider op het laatst overbleef en die begon hartstochtelijk te fluiten. Het alarm ging aan en hij bleef keurig op de uitkijk totdat wij onze koffie op hadden. Geen enkele Bobak liet zich meer zien. Verder heel veel vogels langs de Wolga. Veel ken ik er niet van, maar de prachtig gekleurde bijeneter dan wel en er waren er honderden te spotten. Ook de bonte kraai hipst hier rond alsof het een mus is. En oh ja, laatste momentje, toen we aan de Wolga onze stek hadden, kwam er een Otter regelmatig langs zwemmen. Prachtig hoe mooi zo’n dier door het water glijdt. Zo langzamerhand komen we dan steeds dichter bij de Kaspische zee en de stad Astrakan waar we de grens weer over willen naar Kazachstan.

Maar eerst nog de laatste hotelstop in Astrakan. Ineens een heel andere sfeer, nog wat herinneringen van een roemrucht verleden een heus Kremlin en verder nog oude huizen tussen alle nieuwe grote flats. Zowaar een lange boulevard langs de Wolga waar het op de vrijdagavond een flinke bedrijvigheid was, misschien lag het ook aan het weer want toen we de stad inreden was het maar liefst 40 graden, dus hoogzomer. Flanerende ouders met kinderen een enkel terrasje en de Russische variant op “brommers kieken”      

De lokale motorclub was sterk vertegenwoordigd door stoere harley-rijders met hun lief achterop. Voor de Russische dames denk ik niet het meest geliefde uitje, wat motorkleding is niet erg charmant. En vrouwelijk uitgedost, dat willen ze graag. Pontificaal alsof ze net hun hele garderobe inclusief stiletto’s ne zware make-up in Italië gescoord hebben zie je ze rondlopen. Ik vind het vermakelijk om te zien hoe sommigen het lastig hebben op zulke hakken te lopen. Het lijkt of ze op het punt staan om naar een zeer belangrijke receptie te gaan, maar er worden gewoon boodschappen in de supermarkt gehaald.

Tja heet zo iets overdressed?